növ

is. <ər.>

1. Dürlü, cür, təhər, çeşid. Bu növ şey görməmişəm. – Zəmani-hicrdə gah ağlayıb, gah gülürəm; Bu eşq aləminin özgə növ haləti var. S. Ə. Ş.. Bir növ – birtəhər, nə yaxşı, nə pis, orta, babat. <Məcid:> . . Bir növ dolanırıq. N. V.. <Molla Cümə:> Məhərrəmlik gəlincəyədək gərək bir növ dolanaq. Ə. H.. Bu növ – bu qaydada, bu cür, bu üsulda. İslam uşağı yatsın ayağında falaqqa; Bu növ idi təlim; Vursun buların başına həm mirzə taraqqa. M. Ə. S.. O növ (ilə) – o cür, o təhər, o qaydada, elə. Nə gərəkdir bizə o növ söhbətlər; Eşidiz pəndlər, nəsihətlər. S. Ə. Ş.. Nifrət edib cümlə qaçırdı ondan; O növ ilə ki, qaçarlar taundan. A. S..

2. biol. Sistematikada: cinsin tərkibinə daxil olan və öz əsasından kəskin əlamətlərlə fərqlənməyən ayrıca qrup. Balığın növləri. Quş növləri. – Kəndin aşağısında tez-yetişən qırmızı alma növləri var. S. Rəh.. Yaylaqlardan ən yaxşı, ən çox çiçək, böcək növlərini <Bahar> toplayardı. B. Bayramov.

3. Bir şeyin başqa bir şəkli, variantı, tipi. Yeni təlim növü.

4. qram. Feildə: hərəkətin icrasının səciyyəsini göstərən qrammatik kateqoriya. Məlum növ. Məchul növ.

◊ Növi-bəşər köhn. – insan nəsli, inan cinsi, insanlar. Bəni-növi-bəşər – bax bəniadəm («bəni»də). <Taybuynuz öküz> həm öz cinslərinin və həm də bəni-növi-bəşərin nəzərində hörmətdən düşübdür. F. K..